Vorige week was ik naar een masterclass van de Nobco (Nederlandse orde beroepscoaches). "Vergroot het psychologisch kapitaal van je client".In eerste instantie vond ik het een ongrijpbare titel, na de bijeenkomst was alles veel duidelijker. En na de teamsessie van vanmiddag helemaal helder!
Een klein team met vier teamleden was in de bak vandaag. Het doel van vandaag was beter samenwerken. Een leuke verhelderende oefening daarbij, vind ik altijd: Een rondje lopen met z’n allen, inclusief paard. Het klinkt zo simpel..
De bijkomstige moeilijkheid is dat de strategie van te voren besproken mag worden want tijdens de wandeling mag er niet gesproken worden.
Eénmaal van start gebeurde er iets opmerkelijks, ondanks dat er een plan was keek iedereen naar de manager, er kwam geen beweging. De manager ging druk gebaren (er mocht immers niet gesproken worden) dat de anderen moesten gaan lopen en waar precies naar toe.(paard was intussen langzaam weggewandeld) Ineens viel mij weer de leuke term van de masterclass in. “aangeleerde hulpeloosheid”. Ondanks dat alles was doorgesproken kwam er geen actie…. Ik heb een time out aangevraagd. Tijdens de time-out hebben we uitgebreid besproken hoe zij de zelfredzaamheid kunnen vergroten. Tijdens dat gesprek bleek dat het team het idee had niet snel iets naar tevredenheid van de manager te kunnen doen. Initiatief wordt zo de kop ingedrukt en aangeleerde hulpeloosheid viert hoogtij…
Samen met het paard hebben we gekeken naar verschillende routes die ze kunnen nemen, in deze opdracht, maar ook in de opdrachten op de werkvloer. Doel bepalen om vervolgens RouteS bepalen (meerdere routes! weten kan verhelderend werken) Hoe meer routes we verzonnen hoe enthousiaster het team werd.
De bijzondere enthousiaste flow werd bekroond door een paard dat trouw meeliep in het midden van het groepje. Zelfs toen ze gingen rennen en zelfs tijdens de slalom…
